آلودگی هوا و آب همچنان از جمله مهمترین مسائل جهانی هستند که اکوسیستم‌های حیاتی، زنجیره‌های غذایی و محیط زیست لازم برای زندگی انسان را در معرض خطر قرار می‌دهند.
آلودگی‌های آب معمولاً از یون‌های فلزات سنگین، آلاینده‌های آلی مقاوم و باکتری‌ها - آلاینده‌های سمی و مضر ناشی از فرآیندهای صنعتی و فاضلاب که به طور طبیعی تجزیه نمی‌شوند - ناشی می‌شوند. این مسئله با پدیده اوتریفیکاسیون (تغذیه بیش از حد) در پهنه‌های آبی تشدید می‌شود که می‌تواند منجر به شرایط مساعد برای تکثیر تعداد زیادی باکتری، آلودگی بیشتر و تأثیر منفی بر کیفیت آب شود.
آلودگی هوا عمدتاً شامل ترکیبات آلی فرار (VOCs)، اکسیدهای نیتروژن (NOx)، اکسیدهای گوگرد (SOx) و دی اکسید کربن (CO2) است.2) – آلاینده‌هایی که در درجه اول از سوختن سوخت‌های فسیلی ناشی می‌شوند. تأثیر CO2به عنوان یک گاز گلخانه‌ای به طور گسترده مستند شده است، با مقادیر قابل توجهی از CO2به طور قابل توجهی بر آب و هوای زمین تأثیر می گذارد.
طیف وسیعی از فناوری‌ها و رویکردها برای پاسخ به این مسائل، از جمله جذب کربن فعال، اولترافیلتراسیون و فرآیندهای اکسیداسیون پیشرفته (AOPs) با هدف مقابله با مسائل آلودگی آب، توسعه یافته‌اند.
از سیستم جذب VOCs، متوجه خواهید شد که کربن فعال ستونی یک بخش جدایی‌ناپذیر و محبوب است که در سیستم‌های تصفیه VOCs به عنوان یک جاذب مقرون به صرفه استفاده می‌شود.
کربن فعال که از پایان جنگ جهانی اول کاربرد صنعتی گسترده‌ای داشت، تا اواسط دهه ۱۹۷۰ به دلیل گزینش‌پذیری‌اش در حذف بخارات آلی از جریان‌های گازی حتی در حضور آب، گزینه ارجح برای کنترل آلودگی هوای ناشی از ترکیبات آلی فرار (VOCs) بود.
سیستم جذب سطحی مرسوم بر بستر کربن - که بر بازسازی تیمی متکی است - می‌تواند تکنیکی مؤثر برای بازیابی حلال‌ها به دلیل ارزش اقتصادی آنها باشد. جذب سطحی زمانی اتفاق می‌افتد که بخار حلال با بستر کربن تماس پیدا می‌کند و روی سطح کربن فعال متخلخل جمع‌آوری می‌شود.
جذب سطحی کربن در عملیات بازیابی حلال در غلظت‌های حلال بالاتر از ۷۰۰ ppmv مؤثر است. به دلیل الزامات تهویه و ضوابط آتش‌سوزی، روش معمول این بوده است که غلظت حلال کمتر از ۲۵٪ از حد پایین انفجار (LEL) نگه داشته شود.
زمان ارسال: 20 ژانویه 2022